Παραμύθι. Πολιτιστική κληρονομιά

Τα όνειρα,

όνειρο τα κληρονομεί

κι ο άνθρωπος

κανένα.

Πρέπει να εκτιμήσουμε το παραμύθι. Το παραμύθι δεν είναι ένα κείμενο που κοιμάται πάνω σ’ ένα χιονένιο χαρτί. Είναι ένα καρουζέλ που κλωθογυρίζει στη φαντασία θρεμμένο απ’ τα όνειρά μας. Είναι η κληρονομιά των προγόνων μας που πρέπει να την επωμισθούμε, να τη μεταφέρουμε στο χρόνο που μας αναλογεί και να την παραδώσουμε στίλβουσα   σ’ αυτούς που έρχονται…

Οι άνθρωποι κάποιου χωριού λιμοκτονούσαν. Οι σοδειές τους δεν πήγαιναν καθόλου καλά και ήταν πολύ λυπημένοι. Μίλησαν λοιπόν σ’ ένα σοφό ο οποίος τους συγκέντρωσε και τους πήγε στο δάσος. Εκεί τους είπε να μαζέψουν ξύλα και τους έδειξε πως ν’ ανάψουν φωτιά. Έπειτα τους έμαθε να τραγουδάνε ένα τραγούδι γύρω από τη φωτιά και μια προσευχή που θα έπρεπε να τη λένε όλοι μαζί. Και σαν από θαύμα οι σοδειές τους τα επόμενα χρόνια ήταν καλές και το χαμόγελο επέστρεψε στα χείλη τους.

Πέρασαν χρόνια,  οι σοδειές των χωρικών ήταν πάλι φτωχές και οι άνθρωποι βρίσκονταν σε απόγνωση. Ο εγγονός του σοφού πήγε τους ανθρώπους στο δάσος, βρήκαν ξύλα, άναψαν τη φωτιά και είπαν μόνο το τραγούδι. Δε μπορούσε να θυμηθεί την προσευχή. Σαν από θαύμα όμως οι σοδειές ήταν καλές.

Πολλά χρόνια πέρασαν και οι σοδειές ήταν φτωχές και πάλι. Ο δισέγγονος του σοφού πήγε τους ανθρώπους στο δάσος, βρήκαν ξύλα και άναψαν τη φωτιά, αλλά δε μπορούσε να θυμηθεί το τραγούδι ή την προσευχή. Όμως και πάλι σαν από θαύμα οι σοδειές ήταν καλές.

Όταν πολλά πολλά χρόνια μετά οι σοδειές ήταν φτωχές και πάλι, ο δισδισέγγονος του σοφού μάζεψε τους ανθρώπους, τους πήγε στο δάσος μα ούτε το τραγούδι ήξερε, ούτε την προσευχή μήτε καν τη φωτιά ν’ ανάψει.

Σ.Π.Παπασηφάκης

Την ιστορία  αυτή τη μεταφέρω όπως τη θυμάμαι από μία ημερίδα που διοργάνωσε η Βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών με τίτλο  «Το Παραμύθι στη Βιβλιοθήκη και στο σχολείο» τον Ιανουάριο του 1998. Την αφηγήθηκε στην εισήγησή του με τίτλο «Storing stories and sharing dreams» ο Chris Bostock ένας σπουδαίος παραμυθάς από την Αγγλία.